Ellen Spijkstra

Ellen Spijkstra woont sinds 1980 op Curaçao en verdiept zich in de kunst. Ze is gespecialiseerd in keramiek, maar fotografeert ook veel.

“Ik was vroeger altijd al bezig met knutselen. Ik heb nooit iets anders gewild dan naar de kunstacademie gaan. Dat heb ik gedaan en op Minerva in Groningen ben ik afgestudeerd in Keramiek. Een jaar later heb ik mijn keramiekatelier op Curaçao opgezet en ben ik met mijn man een nieuw leven begonnen hier.”

“In het begin keek ik met vreemde ogen naar dit prachtige eiland. In die tijd hadden we nog geen WhatsApp, dus ik maakte altijd foto’s met mijn fotocamera. Die deed ik in een boekje en eens in de zoveel tijd stuurde ik dat boekje naar mijn ouders en vrienden. Zodoende was ik veel bezig met fotografie. Toen een fotografieorganisatie een tentoonstelling organiseerde met als hoofdprijs een ticket naar Nederland, heb ik een foto ingestuurd. Ik won en kwam erachter dat er misschien wel meer uit fotografie te halen was. Fotografie werd nauwelijks gedaan op dit eiland, dus ik viel een beetje in een gat. Ik moest het echt laten zien aan de bevolking.”

“Mensen kenden mij dus eerder van fotografie dan van de keramiek. Dat was ook logisch, want een pot of kan maak je, dan wordt het verkocht en is het weg. Foto’s werden gebruikt voor ansichtkaarten, gekopieerd en opgehangen. Ik heb me toen ook gefocust op de fotografie, maar toen het digitale tijdperk opkwam rolde ik er helemaal uit. Ik ben slecht in fotoshop, ik raak alles kwijt op mijn computer en er zijn tegenwoordig zoveel goede digitale fotografen. Het heeft ervoor gezorgd dat mijn keramiek weer de overhand kreeg.”

“Keramiek blijft altijd mijn passie. Ook als niemand het mooi vindt zal ik het altijd blijven maken. Het is gewoon fijn om even met je handen in de klei te zitten en iets te creëren. Mijn werken hebben een rustig karakter, een ‘serene’ sfeer wil ik zeggen. Het is erg rustgevend om met keramiek bezig te zijn. Ik heb een hele mooie studio en elke ochtend als ik daar aankom geniet ik van de vogeltjes, de hagedissen en de rest van de natuur daar. Laatst was ik een tijd niet meer in de studio, toen voelde ik me gewoon hyper. Toen ik na een poos weer terugkwam daar, werd ik direct weer rustiger. Ik hoor ook van veel mensen dat kleien hun rustig maakt. Het is anders dan beeldhouwen. Daar maak je met een hamer en een bijtel een kunstwerk. Het is toch iets agressiever dan keramiek. Even lekker met je handen bezig zijn en zo ontspannen is goed voor je.”